Nog meer Myanmar!

Na het superleuke weekend met Corina in Bangkok gingen we allebei voor vier weken een andere kant op. Corina ging nog vier weken naar Siem Reap. Ik begon deze vier weken met een twee weken rondreizen in Myanmar. Hier heb ik al een blog over geplaatst, en ik doe er gewoon nog eentje.

Op 4 januari vloog ik smorgens vroeg, wat betekende dat ik om 4:00 een airport-pick-up had vlak voor ons hostel. Vanaf 3:40 tot 4:20 heb ik op een stoep in Bangkok gezeten met al mijn spullen, en zag vooral ratten en neonverlichte tuktuks die feestgangers richting hun bed bracht. Gelukkig kwam daar twintig minuten te laat de engste minibuschauffeur ooit. Hij schreeuwde 'stap in!' (hoop ik, kan gemakkelijk iets minder vriendelijks in Thai geweest zijn). Hij smeet mijn tas in het al overvolle busje, duwde mij op de schietstoel zonder gordel naast hem voorin en zo vervolgde hij, met mij en nog tien andere backpackers zijn dollemansrit naar het vliegveld. Gelukkig dat het zo vroeg was en er weinig ander verkeer was om een ongeluk mee te krijgen.

Rond vijf uur kwamen we aan en ontmoette ik de Nederlandse geschiedenisdocent Stefan, die ook voor twee weken naar Myanmar ging. We hadden genoeg tijd om te kletsen, want op Bangkok stond de rij voor inchecken tot buiten. Daarna nog een rij douane en controle handbagage. Om vijf minuten voor boarden waren we bij de gate.

In Yangon sloot de Canadese Florence zich bij de club aan. Zij is een zonsondergang-verslaafde en liet mij daarom ook ruim 6$ betalen een tempel in te mogen. Het was vast heel indrukwekkend, maar ik vind tempels nu eenmaal stom. Onderweg naar de Pagoda hadden Stefan en ik een biertje gekocht, die we in het park op wilde drinken. Behalve dat het park kilometers verder was dan we dachten is het in Yangon blijkbaar heel bijzonder om met alcohol op straat te lopen. En zeker als vrouw, ik werd nagewezen en aangestaard en heb het biertje in de eerste prullenbak die ik zag gegooid (drie km loopafstand was die, dus het bier was ook wel op). In de rest van Myanmar is dit helemaal niet zo, en dronken de Birmezen gezellig mee.

De dag erop gingen we met nog twee Nederlanders een rondje met de trein. Die trein rijdt in drie uur om Yangon heen. Anders dan andere toeristen stapten wij ook wel eens uit. Dat vonden de bewoners erg leuk, zij zagen niet vaak toeristen. Ik heb meegedaan met oud Myanmarsche spelletjes die de kinderen deden om onafhankelijkheidsdag te vieren. Ook hebben we een Britse WOII begraafplaats bezocht, een indrukwekkende plek voor ons. Een picknicklocatie voor Birmezen. De laatste dag in Yangon ben ik langs oude koloniale gebouwen gelopen, soms nog prachtig - andere keren net spookhuizen.

Die nacht pakte ik met Nederlandse Jurrien de nachtbus naar Kalaw. Waarvandaan we in drie dagen naar Inle Lake wilden gaan lopen. Deze trekking was voor mij zeker het hoogtepunt van Myanmar. Door het droge landschap en soms door bossen liepen we langs prachtige uitzichten. Balancerend over oude rails of klauterend over grote rotsblokken. We sliepen in een homestay en in een klooster, hebben een avond bij het kampvuur gezeten en eindigde na drie lange dagen lopen bij Inle Lake met een leuke groep van vijf om nog mee door te reizen.

Het warme water in het hostel was voor de dag al op, dus nog geen warme douche voor mij bij Inle Lake. Wel hebben we, na een middagje fietsen de smerigste (en goedkoopste) wijnproeverij ooit gedaan. Met een prachtig uitzicht, dat dan weer wel. Inle Lake is een echte toeristentrekpleister, maar eigenlijk gewoon een heel groot meer. Desalniettemin schieten hotels als paddestoelen uit de grond, en de daarbij behorende restaurantjes. Heerlijk om een paar dagen te relaxen dus.

Dat relaxen hadden we wel nodig voor de hobbelige nachtbus naar Bagan. Om 4:30 kwamen we daar aan. De rest vertrok meteen met een scooter richting zonsopgang. Ik had even tijd nodig om moed te verzamelen tot scooter rijden. Eenmaal op weg kwam ik vrij snel vast te zitten en dat ding viel, wat mij in contact bracht met een local die een goede zonsopgang tempel wist. Met maar twee andere toeristen zaten we op een hele goede plek, we konden veel tempels zien en samen met de ballonnen was het een magisch gezicht. Gaat dat zien!
In zo'n ballon zitten kost trouwens $320 dollar per persoon, niet eens per ballon. Er vliegt dus een hoop geld rond in de vroege ochtend in Bagan. Ballonnen kijken is net zo leuk en maar 4$ voor een scooter voor een dag!

Die middag ben ik met Sabrina lekker gaan lunchen en zijn we tempels gaan bekijken. De jongens kwamen bij dezelfde tempel als wij zonsondergang kijken, ook heel mooi - maar zonder ballonnen. Vroeg naar bed, want die zonsopgang wilde ik graag nog eens meemaken. Ik ben blij dat ik dat gedaan had, want tijdens de zonsopgang voelde ik me al niet goed. Daarna leek alle energie wel uit me getrokken. De rest van de dag en de dag erop heb ik geslapen en niet gegeten. Ziek zijn is echt niet leuk, en zo ver van huis helemaal niet. Gelukkig waren er veel lieve mensen die vroegen hoe het ging en pillen toeschoven. Zoals backpackers dat doen (:

Doodop vertrok ik met mijn laatste nachtbus terug naar Yangon. Sabrina, Jurrien en Rusty gingen naar het noorden, ik naar Kep Gardens! Voor de laatste nacht in Yangon had ik samen met Stefan een hotel met zwembad bij het vliegveld geboekt. Heel chill, ook hier weer vooral geslapen en ik had ook nog geen eetlust. Om een of andere bijzondere reden zat op 5 minuten lopen een Franse bakkerij, waar ik wel even een croissant at en een melkbrood kocht om de reis naar Phnom Penh mee door te komen.
Terug naar Cambodja, twee weken thuis in Kampot en op Kep Gardens!

Ik ben nu alweer een week in Cambodja en het is hier heel relaxt. Ik ga daar deze week twee blogs over schrijven. Ik mis Nederland niet maar jullie mogen wel hier op visite komen. Volgende week gaat Corina dat al doen (: daar tel ik wel naar af!

Kus van Susan